یک بار دیگه لحظه های سبز نو شدن و روییدن جوانه های احساس جسم و روح آدمی فرا رسید و من دوباره یاد وبلاگم افتادم . وبلاگی که بر اثر حوادث پر شمار زندگیم فراموشش میکنم و با رسیدن یک یار مهربان مجددا خاطراتش برای من زنده میشه و هوس نوشتن اونقدر در نوک انگشتان خاطراتم زیاد میشه که نمیتونم نیام و اینجا ننویسم . اینجا بوی رمضان میده بوی سحر میده و بوی لذت بخش اذان صبح و نماز اول وقت در ناب ترین لحظات عمرم رو میده . واقعا نمیدونم چه سحری در این سحرهای زیبای رمضان نهفتس که روح و قلب آدم رو پالایش میکنه و تا خود غروب و ثانیه های ملکوتی افطار طراوت و سبکبالی خاصی رو نصیبم میکنه . وای خدای من متشکرم که بازم بهم توفیق درک این لحظات فراموش نشدنی رو دادی . درسته که من باز هم درطول سال گذشته نتونستم همون بنده ای باشم که تو انتظارش رو داشتی و با این که بازم با کوله بار خالی به این مهمانی سخاوتمندانه تو دعوت شدم ولی اونقدر این محفل رویایی سرشار از کرامات روحانی و عنایات خاص ربانی توست که بی توشه ترین آدمها هم وقتی قدم به این بزم شاهانه میذارن پر از احساس آدم بودن و بنده تو بودن میشوند و از این که این بنده ناچیز و حقیر و سراپا تقصیرت رو باز هم قابل دونستی و دعوت کردی ازت ممنونم .
