عصر جمعه آخرین روز تیرماه سال 90 و من با یه دل گرفته که مخصوص عصرای همه جمعه هاس نشستم و یه جورایی دارم دلتنگیهامو با نوشتن این کلمات تسکین میدم البته نمیدونم چه عاملی باعث شد بیام و این جمعه رو اینجوری با وبلاگم سر کنم ولی هر چی هست خوبه که الان اینجام چون حس خوبی دارم . حداقل این دفعه دلتنگیهام برای آینده ثبت میشه و میتونم سالهای بعد با یاد آوری این لحظات از طریق این نوشته ها مروری بر خاطرات حال و هوای قلبم داشته باشم . وای گفتم قلب ، قلبی که بر اثر گذر زمان بارها و بارها فشرده شد و زخمها برداشت و چه خونهای غلیظی رو که با فشار مضاعف تصفیه نکرد ولی بازم داره مثل ساعت میزنه و قدرت خدا رو بنازم که چی آفریده . وقتی فکر میکنم میبینم روزگار چه ناملایماتی که به این قلب تحمیل نکرده و بعضی انسان نماها چه خونابه هایی رو که به سمتش سرازیر نکردن ولی بنازم به این قدرت و انرژی که محکم و استوار ایستاده و داره مرتب و منظم هنوز کار میکنه و امیدوارم تا کار میکنه برای خوبیها و درستی ها و مهرورزیهای خداپسندانه باشه .
