آیا شده یه وقتایی تو خلوت خودتون به اون دنیا و چند و چون و کیفیت اونجا فکر کنین؟حتما شده و هر کسی یه تصوری ازون ور داره ولی چقدر به حقیقت نزدیکه فقط خدا میدونه و بس. تصمیم گرفتم بینش و فکری که نسبت به عالم ابدی دارم رو به رشته تحریر در بیارم درسته که ممکنه خیالی  باشه ولی خوندنش و حتی نوشتنش خالی از لطف نیست . خدا رو چی دیدین یه وقت دیدیدن همینجوری که میگم باشه .

من فکر میکنم دنیایی که ما در اون داریم زندگی میکنیم و اینقدر برامون اهمیت داره که به خاطرش میجنگیم میکشیم و دست به هر کاری میزنیم تا منافع بیشتری رو تصاحب کنیم فقط یه بازیچه بسیار کوچک و مضحک برای آسمونیاست . یعنی ما مثل یه تیله کوچک و سبز در بین کائنات عظیم و آفریده های بسیار قدرتمند قرار داریم که ممکنه اصلا برای خیلیهاشون به حساب نیایم. بزارین ریشه این تفکر رو از یکی از روایات نقل شده از پیامبر اسلام براتون بگم که میفرمایند هر روز آخرتی برابر 50 هزار سال دنیاست . حالا یه حساب سر انگشتی اگه داشته باشیم  یه آدمی که در این دنیا 70 سال عمر داشته باشه (که ما بهش میگیم عمر با عزت ) دقیقا  00014/0 از یک روز اون دنیا رو زندگی کرده یعنی  با ارفاق و تخفیف شاید دقیقه ای یا کسری از دقیقه زندگی کرده باشه حالا خودتون ازین مختصر بخونین حدیث مفصل . یه جای دیگه هست که پیامبر از خدا تقاضا میکنن برای لحظه ای سیما و چهره فرشته وحی حضرت جبرئیل رو ببینن و با کلی اصرار و تمنا خدا این اجازه رو بهشون میده ولی فقط یه لحظه میتونن طا قت بیارن و از هوش میرن چون هر نقطه و گوشه عالم رو که نظاره میکنن حضرت جبرئیل رو میبینن و اندام و هیکل و چهره این فرشته آسمونی اونقدر بزرگ بوده که نتونستن چنین  هیبت و عظمتی رو درک کنن و از هوش میرن تازه اون پیامبر الهی بوده و قدرت درکش از مسائل دنیا خیلی فراتر از انسانهای معمولی بوده یا یه جای دیگه خدا میفرماید اگر زشت ترین حوریه بهشتی پا به عرصه دنیا بزاره تمام آدمها میمیرن چون طاقت دیدن این همه زیبایی رو هرگز ندارن . خب با این اوصاف خیلی خنده دار میشه که ما آدمها هر روز کلی جلوی آینه به خودمون میرسیم و احساس زیبا بودن و برتری هم نسبت به دیگران بهمون دست میده .راستش فکر میکنم آدمهایی که میمیرن و به سرای باقی منتقل میشن به محض ورودشون یه اطاقی در اختیارشون میزارن به اسم اطاق خنده که روزها و شاید سالها (البته به زمان این دنیا میگم ها) میشینن و به وقایع چند دقیقه ای (به زمان اون دنیا) که در اون بودن میخندن و از شدت خنده اشک از چشماشون جاری میشه و وقتی آروم تر شدن به سمت دنیای حقیقی و زیبایی های بینظیر و ابدی خدای مهربون حرکت میکنن .

واقعا فکر کردین دنیای مجازیه ما چقدر به حباب شبیه و هر کدوم از آدماش روی یه حباب دارن زندگی میکنن و وقتی کسی میمیره یعنی حبابش ترکیده خیلی دنیا مسخرس نه؟

من احساس میکنم  روح آدمها به حالت بسیار فشرده و کوچک در کالبد خاکی قرار گرفته و تمام سختیها و ناراحتیهای بشر به دلیل همین فشردگی و در تنگنا بودن روح اونهاست بی قراریها و ناملایمات روحی و فکری که همیشه جزء لاینفک  زندگی ما آدمهاست دقیقا ناشی از همین فشردگی مکان روح و کوچک بودن کالبد محقر و خاکیه که روح  را در درون خودش حبس کرده .در اصل هنگام مرگ و سخنی که از سکرات و سختیهای مرگ به میان میاد بدین معنیه که روح فشرده شده با فشار و سختی از روزنه ایجاد شده در کالبدش (روزنه ای که به واسطه فرارسیدن مرگ ایجاد میشود که البته فرشته مرگ اگه لطف کنه و این روزنه رو بزرگتر ایجاد کنه یا تبدیل به یه شکاف وسیعتر کنه طبیعتا خیلی بهتره ) با تلاش و تکاپوی فراوان خودش رو از جسم خارج میکنه و در اندازه واقعی ظاهر میشه و اونجاست که به حقارت زندگی خاکی و مسخره دنیای پوشالی پی میبره  اگه کارنامه عملش مثبت باشه که فقط باید یه راست ببرنش تو همون اطاق خنده که گفتم و اگه کارنامش منفی باشه باید ببرنش توی اطاق حسرت و چند تا ملائکه فقط باید دلداریش بدن و ازون حالت افسردگی و شوک وارده درش بیارن آخه همینی که میبینه چقدر خیط کرده و چقدر مفتکی این مدت مضحکه دست آسمونیا بوده و چقدر حقارت و پستی دنیا براش اهمیت داشته خودش بالاترین عذاب و بدترین و دردناک ترین شکست میتونه باشه .

در هر حال عظمت و بزرگی اون طرف در حدی هست که نتونیم درکش کنیم و اونقدری هست که اصلا برای اونا به حساب نمیایم پس چقدر خوبه سعی کنیم هر چی میتونیم معرفت و شناختمون رو نسبت به روح بزرگی که داریم بیشتر کنیم و خودمون رو از قید و بند های این دنیای کوچک آزاد کنیم و یادمون نره اگه همین دنیای کوچک رو برای خودمون نسازیم و از بودن در اون نتونیم لذت ببریم و از لحظه های زندگیمون استفاده مطلوب و درست نکنیم نمیتونیم ادعا کنیم که در دنیای بزرگ و بینهایت آخرت میتونیم از جاودانگی لذائذ اونجا بهره ببریم .